Yerçekimi teorisi, gök cisimlerinin birbirleriyle olan etkileşimlerini açıklayan bir fizik teorisidir. Bu teori, Isaac Newton'un yayınladığı "Principia Mathematica" adlı kitapta ortaya koyduğu klasik yerçekimi teorisi ve Albert Einstein'ın geliştirdiği genel görelilik teorisi olmak üzere iki ana bölüme ayrılır.
Newton'un klasik yerçekimi teorisi, cisimler arasındaki çekim kuvvetini tanımlar. Buna göre, her cisim diğer tüm cisimler üzerinde çekim kuvveti uygular. Bu çekim kuvveti, cisimlerin kütlesine ve mesafelerine bağlıdır. Newton'un yerçekimi teorisi, gezegenlerin yörüngelerini ve düşen cisimlerin hareketini açıklar.
Einstein'ın genel görelilik teorisi ise yerçekimini bir uzay zaman eğrilmesi olarak açıklar. Buna göre, gök cisimleri kütleleriyle uzay-zaman dokusunu eğer ve diğer cisimleri bu eğrilen uzay zaman dokusunda hareket etmeye zorlar. Bu teori daha karmaşık matematiksel ifadeler gerektirir ve hareketli cisimlerin zaman dilimlerindeki değişimleri, ışığın eğrilen yolunu açıklayabilir.
Yerçekimi teorisi, gezegenlerin, yıldızların, galaksilerin ve diğer gök cisimlerinin hareketlerini ve yapılarını anlamamıza yardımcı olur. Ayrıca, uzay mekaniğinden ve uzay yolculuğu gibi alanlardan önemli bir rol oynar. Yerçekimi teorisi, günümüzde temel fizik teorilerinden biri olarak kabul edilir.