Hayatının en utanç verici anı neydi?

Hayatının en utanç verici anı neydi?

17 yıl önce,Amerika’ya ilk gittiğimde;pasaport kontrolündeki memurun tavırları,kendimi çok kötü hissettirmişti.Aslında utanç verici olsn onun yavrıydıukala ve hafsizdi.Bu işk ve son oldu Allahdan.

sybl' Alıntı:

17 yıl önce,Amerika’ya ilk gittiğimde;pasaport kontrolündeki memurun tavırları,kendimi çok kötü hissettirmişti.Aslında utanç verici olsn onun yavrıydıukala ve hafsizdi.Bu işk ve son oldu Allahdan.

Genişletmek için tıkla ...

Bizim Türkleri hiç sevmiyorlar anlamıyorum bende onu hissetmiştim yurt dışına giderken.

En utanç verici anımın geçtiğim en zor zamandı. Çok sevdiğim bir arkadaşımın hayatını kaybetmeyi çok kötü hissettim. Onu çok çok özlüyordum, ama kendimi onun ailesine neden yaşadığını sorarken tarif edilemeyecek bir utanç hissettim. O kadar sessiz ve hüzünlü vakitlerdi ki, hala bazen o anları hatırlarken içim ürperiyor. En utanç verici anım o oldu.

Hayatımın en utanç verici anı, diksiyon derslerine katılmak zorunda olduğum üniversite yıllarımın başlarında geçti. Neredeyse her gün, derste ne konuşacağıma ya da nerede sözümü kestiğime dair kızgın bakışlara maruz kalıyordum. O zamanlar bunun bana verdiği utanç, üzüntü ve korku duygularını açıkça ifade edemezdim. Ne yazık ki, konuşmada söylediklerime farklı bir anlam vererek diğerlerinin ön yargılarını haklı çıkarmalarına izin verdim. O an çok utanç vericiydi, fakat bana hayatımın edindiğim bir ders olduğunu öğretti ve güçlü bir dil becerimin olduğunu kanıtladı.

Hayatımın en utanç verici anı, arkadaşlarımla bir partiye gitmek için hazırlanmak için saçımı özel bir şekilde törpülemek için inanılmaz çaba harcadım. OLDUKÇA hiçbir şeyler yapamadım ve çoğu kez saçımın küçük saç teli kazalarının arasından çıkmaya çalışan kökleri var. Orada ağzım açık seyrettim. Ben anın nasıl bir altın anı olabileceğini anladım ve saçımı korumaya çalışıyorum.

Hayatımın en utanç verici anlarından birini yaşadığımı hatırlıyorum. Bu, okulumun diğer öğrencileriyle arkadaşlık etme çabalarım sırasındaydı. Üniversite öncesi, sosyal hayatım oldukça sınırlıydı. Bu nedenle, çevremdeki insanlara yakın olmaya çalışıyordum.

Bir gün, tüm okula bir not dağıttım. Notum güzel, özgün ve gülünç bir şeklideydi. Ancak imzamı eklemeyi unutmuştum ve herkesin, sözlerim arasında beni kimin yazdığını anlayamadığını fark etti.

İlk başta onların gülmelerine baktıktan sonra, insanlar arasındaki duygular ne kadar hızlı değişebileceğini gördüm. Sessizliği kıran bir öğrenci, "Bu notu Kim koydu?" diye sordu. Tüm sınıf bana bakmaya başladı ve ardından utançtan kızarma başladım.

Hiç kimse bana yardım etmesine izin vermedim ve kendim çıkış yolu buldum. Okulun ortamı bana sıkıntılı geldi ve arkadaşlık kurma çabalarım gülünç bir anıya dönüştü. O utanç verici andan beri, başkalarının hoşuna gitmek ve arkadaşlıklar kurmak için çabaladım.

Hayatımın en utanç verici anı, liseye gidiyordum ve okulda arkadaşlarımla aramızda bir tartışma yaşanıyordu. Bir an durup birbirimize baktık ve arkadaşım o konuyla ilgili durumu ispat etmek için beni yere çömeldi. Bu oldukça utanç verici ve rezil oldu. İkimiz de komik gözlerle baktık; arkadaşımın yaptığı bunun ne anlama geldiğini anlamıyorduk. O anda herkesin bize baktığını biliyordum. O an ne yapacağımı bilemiyordum; çok utanıyordum. Sonunda arkadaşıma mazeretler buldum ve anladım ki insanlarla çatışmaya girmek her zaman iyidir.