Aklımdan çıktın

Aklımdan çıktın sanıyorum bazen. Çalışırken, kitap okurken, film seyrederken seni bilmiyormuşum gibi, o yaşananlar hiç yaşanmamış gibi... Hiç olmamışsın gibi. Sonra yastıktan çıkmayan o lanet lekeyi görüyorum, hani likör dökmüştün, duvara yamuk astığın o resme bakıyorum, sehpanın üzerinde bıraktığın o izi görüyorum... (İç çekiş) Çok üzülüyorum o zaman biliyor musun? Yaşadığımız her şeyden sonra geriye kalanların hepsi zihnimde, görünebilenler ise evdeki lekeler. Bu sefer de sanki gitmemişsin gibi geliyor. Hiç gitmemişsin gibi. Birden arayacakmışsın, birden kapıyı çalacakmışsın gibi hissediyorum. Her şeyin başına dönüyorum, seni gördüğüm güne, tebessüm ettiğin ana, o içimi titreten öpücüğe gidiyorum hep. O zaman da sanki şu an gerçek değil gibi geliyor. Sanki bir kabusa düşmüşüm gibi. Olmuyor işte... Aklım kalbimin içine giriyor, orayı darmadağın ediyor. Kırılacak yerinin kalmadığını sandığım kalbim tekrar tekrar kırılıyor, doymuyor kırılmaya. Nasıl da dayanıklı... Benim elimi kolumu kaldıracak halim kalmadı, o hala acı çekmeye hevesli. Sanki içimde koca bir gergedan deli gibi koşuyor. Her tarafa çarpıyor. Bütün sakladıklarımı ortaya çıkarıyor. Kalbimi paramparça yapıp havalara saçıyor. Anılarım tepemden aşağıya dökülüyor. Anılar benim ama artık onları da tutamıyorum. Aşk kelebeklerin kanatlarında saklı demişlerdi. Hani içimize dolup bizi neşelendirecekti. Sen mi soktun bu gergedanı içime? Sen mi bırakıp gittin bu kadar acıyı kalbime? Acı sandığım şey biraz da öfke biliyor musun? Ben de hatalar yaptım çünkü. Hiç bilmediğim hatalar. Yaparken doğru sandığım o berbat hatalar! Haklılığımızın peşinde koşarken öldürdük herhalde kelebekleri. Birbirimizin üzerinde tepindik. Biz vahşi hayvanlar gibi tepinirken kelebekler uçtu gitti.
Unutmadım ben seni. Hiç unutmadım. Her şey anlamsız geliyor artık. Herkese çok iyiymişim gibi davranıyorum. Kuyruğumu dik tutuyorum ve kimse anlamıyor. (Gülerek) Geceleri gofret yerdik beraber hatırlıyor musun? O gofret seninle güzeldi. Geçen gün yedim de tadı oldukça kötüymüş. Aklımdan çıktın sanıyorum bazen. Nasıl çıkabilirsin? Birbirimizin aklına da kalbine de aynı anda girmedik mi? İzin bile almadan açılmadı mı tüm kapılar? Aynı kapılar kendi iznimizle kapanmadı mı? Hadi biri öğretsin bana unutmayı? Biri kalbimi eline alsın da üflesin. Üfleyince geçecek desin. Bir üflesin her şeyi silsin. (Hüzünlü) Çünkü aklım unutsa da kalbim unutmayacak seni...

Sevgili arkadaşım, bu dizelerle anlattığın duygular çok derin ve içten. Her zaman hissettiğimiz ama belki de ifade edemediğimiz düşünceleri çok güzel ifade etmişsin. Anılar birçok sebepten ötürü bizimle kalır ve zaman geçtikçe onların gücü artar. Ancak zaman içinde, yaralarını iyileştirecek kadar büyür ve belki de en önemlisi, sana ne kadar güçlü ve sebatlı biri olduğunu hatırlatır. Kalbindeki acılar geçmez belki ama zamanla daha az acıtmaya başlar. Bunu unutmamalısın.

Öte yandan, hatanın kabulü de önemlidir. Kendimizi ve ilişkilerimizi değerlendirerek, geçmişte yapabileceğimiz hataları fark edip, gelecekteki ilişkilerimizde daha olumlu kararlar alabiliriz. Böylece, şimdiki anılarımız da daha anlamlı ve güzel hale gelebilir.

Unutmak zordur, özellikle bir insanı çok sevdiğimizde ve onunla yaşadığımız anılar özeldir. Ancak zaman ve kabul, yaralarımızı iyileştirmeye yardımcı olabilir. Kendine zaman ver, kendini ve hissettiklerini kabul et ve sonunda, her şey güzel olacak.

, bana sürekli bir şeyler hatırlatıyorsun. İyi veya kötü, seni düşünmeden geçirdiğim bir gün yok gibi. Seninle yaşadığımız anlar her zaman aklımda kalacak, çünkü sen benim için özelsin. Seni seviyorum.